Zorg & Welzijn moet door ondanks Corona want er is een dringende actuele behoefte aan continuïteit. Dit indringende besef verbindt alle zorgpartners. Daarnaast speelt bij bewoners van zorg-instellingen, patiënten en zorg-verleners, angst voor besmetting. Helaas, daar blijft het daar niet bij; hierbij de feiten.
Economie.
Zorginstellingen zijn 52 weken per jaar open en dat betekent dat zij gemiddeld wekelijks 1.9% van hun omzet moeten realiseren. Een kwart van de zorginstellingen hadden eind 2019 niet meer dan twee weken financiële buffers. Een samenloop van problemen kan voor een beproefde zorginstelling funest worden.
Uitval zorgpersoneel.
Hoewel er flink meer nieuw personeel in de zorg gaat werken wordt de instroom tenietgedaan doordat liefs 43 % binnen twee jaar alweer vertrekt. Er wordt gesproken van ‘een vergiet’.
Vooral jonge zorgmedewerkers haken af vanwege te weinig mogelijkheden om zich te ontwikkelen. Beloning en werkdruk vormen een ander probleem.
Morele stress.
Daarnaast is er uitval van zorgpersoneel die zijn geraakt door onmacht, angst, twijfel en verdriet. Geraakt door langdurige morele stress. Er is pijn die gehoord moet worden omdat het gaat over het hart van zorg. Omdat het gaat over het morele kompas van onze verpleegkundigen en verzorgenden.
Taaie vraagstukken.
Als je bovenstaande taaie vraagstukken oppakt, blijk je op twee fronten te moeten werken. Vernieuwend bezig zijn is niet genoeg. Het is tegelijk nodig blokkades te slechten om meer ruimte te maken voor vernieuwing.
Om die reden is een ontmoeting met Adsom nuttig om inzichten te delen over vernieuwende mechanismen. Corona maakt taaie vraagstukken niet ongedaan maar onze onderzoekende aanwezigheid kan wel bijdragen de geschetste problemen beter hanteerbaar te maken.
